28 augustus 2010 stond ik mijn man Paul op te wachten bij de finish. Samen met 118 andere steppers telde hij de 21 bochten af, naar boven. De één na de ander zag ik boven komen. Vermoeid, afgepeigerd, juichend, huilend. Het was meer dan een wat maffe sportprestatie, wie bedenkt het nu om steppend een berg op te gaan. Achter elke stepper ging dan ook een verhaal schuil, een gezicht van iemand in hun nabije omgeving die overleden is aan een hersentumor of daar nog tegen strijdt. Solidair zijn in deze strijd, betekenis geven aan het verlies waren drijfveren om mee te steppen. Van een aantal mensen mocht ik hun verhaal beschrijven en delen met anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten